หักมุมคิดไปกับศิษยาภิบาล Ep.840
By UncleSom
ตอน : เมื่อให้พระคริสต์มีชีวิตในตัวเราเอง

“ข้าพเจ้าถูกตรึงไว้กับพระคริสต์ ข้าพเจ้าไม่มีชีวิตอยู่ต่อไป แต่พระคริสต์ต่างหากที่ทรงมีชีวิตอยู่ในข้าพเจ้า…”
( กาลาเทีย 2 : 20 )

ความจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในฝ่ายวิญญาณที่เราต้องละคนจะต้องมีก็คือ การยินยอมให้ธรรมชาติบาปที่ยังคั่งค้างอยู่ในตัวตนของเราได้ถูกทำลายลงไปให้สิ้นซาก จนมันไม่อาจจะฟื้นตัวกลับมามีชีวิตและสำแดงอิทธิฤทธิ์ใด ๆ ได้อีก ซึ่งอัครทูตเปาโลได้เปิดเผยให้เห็นถึงความมุ่งมั่นตั้งใจของท่านเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า “ข้าพเจ้าถูกตรึงไว้กับพระคริสต์” ความหมายคือ “ข้าพเจ้าไม่ได้ตั้งใจจะเรียนรู้เพียงเพื่อจะได้เลียนแบบพระองค์” แค่นั้น ??

การยอมรับว่าตนเองถูกตรึงและไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป นับเป็นหลักคิดที่บ่งบอกได้ถึง หลักหมุดแห่งความตั้งใจที่จะ ‘ทำเหมือนกัน’ และ ‘ลงมือทำทุกอย่าง’ ที่พระเยซูคริสต์ได้ทรงกระทำ ‘สำเร็จแล้ว’ และได้ ‘ทำเผื่อแล้ว’ ณ บนไม้กางเขนนั้น ซึ่งการที่ความเป็นจริงดังกล่าวนี้จะสัมฤทธิ์ผลจน ‘เป็นจริง’ ในชีวิตของเราได้หรือไม่นั้น มันขึ้นอยู่กับการยอมอุทิศถวายชีวิตของเราแก่พระองค์แบบไหน ? และยินยอมให้พระวิญญาณบริสุทธิ์ได้ทำการชำระและสร้างเราใหม่แค่ไหน ?
16/05/25