หักมุมคิดไปกับศิษยาภิบาล Ep.709

By UncleSom
ตอน : เมื่อเราไม่ย่อหย่อนในการนมัสการ

“ณ ริมฝั่งน้ำแห่งบาบิโลน เรานั่งลง เมื่อได้รำลึกถึงศิโยนเราร่ำไห้ เราแขวนพิณเขาคู่ของเราไว้ที่ต้นไค้……” ( สดุดี 137:1 )

ความเป็นจริงของชีวิตย่อมจะมีการ “โยกย้ายและเปลี่ยนแปลง” อยู่เสมอ และในภาวะที่เราต้องอยู่ “แปลกที่” ย่อมมีความยาก (มาก) ในการร้องบทเพลงสรรเสริญและนมัสการพระเจ้า ดังที่ผู้เขียนสดุดีบทนี้ที่ได้สะท้อนหัวใจของเขาที่เข้าใจดีถึงความยุ่งยากลำบากใจที่มีอยู่แบบนั้น เพราะเขาเหล่านั้นได้ถูกกวาดต้อนไปเชลยศึกที่อาณาจักรบาบิโลน ซึ่งอยู่ไกลพ้นจากแผ่นดินยูดาห์ พวกเขาเต็มด้วยน้ำตา การพลัดพราก สิ้นเนื้อประดาตัว จึงร้องเพลงไม่ออกและบอกใครไม่ได้

แต่เขากลับได้สะท้อนให้เห็นถึงความเป็นจริงอีกด้านหนึ่งของ ‘หัวใจที่ไม่ยอมแพ้’ เขาไม่จมแช่อยู่กับความเจ็บช้ำน้ำใจ และไม่ปล่อยหัวใจจมดิ่งลงไปกับสภาวะไม่เป็นใจ แต่พวกเขาได้กลั่นบทเพลงถวายแด่พระเจ้าตามความเป็นจริงที่พบเจอ เช่นบทเพลงแห่งการค้นพบพระเจ้า การร่ำไห้ ความหวังใจ และ การได้กลับสู่สภาพดี ซึ่งได้บรรยายไว้ว่า มีเข้ามาแบบ “คนที่ฝันไป” เพราะหัวใจเขาไม่ได้ย่อหย่อนในการนมัสการ ไม่ว่าจะตกอยู่ในสภาวะไหนและอารมณ์ใด ๆ นั่นเอง !
11/12/24