หักมุมคิดไปกับศิษยาภิบาล Ep.708

By UncleSom
ตอน : เมื่อเราไม่สงวนท่าทีกับพระเจ้า

“ดูก่อนชนชาติทั้งหลาย จงตบมือ จงโห่ร้องถวายพระเจ้าด้วยเสียงไชโย เพราะพระเจ้าองค์ผู้สูงสุด เป็นที่น่าคล้ามกลัว ทรงเป็นมหาราชาเหนือแผ่นดินโลกทั้งสิ้น” ( สดุดี 47:1-2 )

ผู้นมัสการในพระธรรมสดุดีได้สะท้อนบทเรียนสอนใจที่สำคัญให้เราบนหลักการที่ว่า อย่าได้หยิบยกเอาพระธรรมสดุดีขึ้นมา ถ้าหากคุณปรารถนาที่จะสรรเสริญนมัสการแบบเงียบ ๆ เรียบ ๆ เรื่อย ๆ เพราะส่วนใหญ่เขามักจะเปิดใจ แบบไม่สงวนท่าทีใด ๆ กับพระเจ้า ไม่ว่าจะอยู่ในภาวะที่กำลังทุกข์เศร้าหรือเริงร่า พวกเขาจะ ‘พรั่งพรูความในใจ’ ของเขาที่เกี่ยวกับองค์พระผู้เป็นเจ้าออกไปแบบ ‘ท่วมท้นล้นทะลัก’ ออกไปตามความเป็นจริงของพระองค์เสมอ

เพราะคนเหล่านี้เข้าใจเป็นอย่างดีว่า องค์พระผู้เป็นเจ้าที่พวกเขาได้ถวายสรรเสริญ-นมัสการอยู่นั้น ทรงสูงส่ง เหนือสรรพสิ่ง ทรงยิ่งใหญ่เกรียงไกรและน่าเกรงขามยิ่งกว่านามใด ๆ และพวกเขายังมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมอีกด้วยว่า การโห่ร้องถวายแด่พระเจ้า เป็นการ ‘ทะลักล้น’ ของสติปัญญาและความศรัทธาที่มีอยู่.. แม้สิ่งที่เผชิญอยู่ จะยัง ‘หนักหนา’ และ ‘เหนื่อยหนัก’ เอาการอยู่ แต่การที่เขารับมือและต่อสู้แบบไม่สงวนท่าทีใด ๆ บ่งชี้ได้ว่าหัวใจเขาคิดอะไรอยู่นั่นเอง ?
10/12/24