หักมุมคิดไปกับศิษยาภิบาล Ep.688

By UncleSom
ตอน : ในเมื่อเราเข้าไปไม่ถึง ?

 
“จงสรรเสริญพระเจ้าเถิด จงสรรเสริญพระนามของพระเจ้า บรรดาผู้รับใช้ของพระเจ้าเอ๋ย จงถวายสรรเสริญ ท่านที่ยืนอยู่ในพระนิเวศของพระเจ้า…” ( สดุดี 135:1 )

เป็นไปได้ที่บางคนจะไม่ได้สรรเสริญพระเจ้าด้วยความซาบซึ้งตรึงใจในพระกรุณาธิคุณอันเปี่ยมล้นของพระเจ้า ในทุกครั้งที่เข้าเฝ้าถวายนมัสการพระเจ้าเสมอไป เพราะในขณะที่ร่วมในการนมัสการอยู่นั้นกำลังว้าวุ้นกลุ้มใจ ความคิดจึงหมกมุ่นอยู่กับความทุกข์และปัญหาที่ได้แบกเข้ามาในที่ประชุมด้วย หรือในบางที…เบื้องลึกภายในเกิดความเหนื่อยหน่ายหรือเอือมระอาใจ เพราะคิดไปเองว่าการอธิษฐาน การสรรเสริญ นมัสการมันเป็นขนบธรรมเนียม ซ้ำซาก และ จำเจ ?
“แล้วมันจะต่างกันตรงไหน ? สรรเสริญนมัสการและอธิษฐานแล้วจะได้อะไร?” แต่ในพันธสัญญาใหม่ได้มีบันทึกไว้ว่า “เหตุฉะนั้น ให้เราถวายคำสรรเสริญเป็นเครื่องบูชาแด่พระเจ้าตลอดไป โดยทางพระองค์นั้น (คือพระเยซูคริสต์) คือคำกล่าวยอมรับเชื่อพระนามของพระองค์” (ฮบ. 13:15) หมายความว่า สิ่งที่ทรงจัดเตรียมให้ มิได้แค่ทรัพย์สิ่งของที่เรียกว่า “การอวยพระพร” แต่ ใน (มลค. 3:17) ยังบ่งชี้ว่า “เขาทั้งหลายเป็นคนของเราและเป็นกรรมสิทธิ์พิเศษของเรา” !
14/11/24