หักมุมคิดไปกับศิษยาภิบาล Ep.657

By UncleSom
ตอน : เมื่อเราตกอยู่ในสถานการณ์ที่มืดมน

“ข้าพเจ้าทุกข์มากจนพูดไม่ออก ข้าพเจ้าพิจารณาถึงสมัยก่อน ข้าพเจ้าจำปีที่เนิ่นนานมาแล้วได้ ข้าพเจ้าภาวนาในใจข้าพเจ้าในเวลากลางคืน” ( สดุดี 59:17 )

ถึงเวลาที่เราจะโยกย้ายความเข้าใจจากจุดที่เน้นก่อนหน้า ที่ว่าด้วยบทเพลงแห่งความปิติยินดี ความปลาบปลื้ม และการสรรเสริญโมทนาด้วยใจที่เริงร่า มายังจุดที่เรียกว่า “ยิ้มไม่ค่อย” และ “บอกใครไม่ค่อยได้” แต่เบื้องลึกภายในยังมีแรงฝืนที่จะยืนขึ้นและบอกตัวเองว่า “ตัวข้าเองยังไหว” และพร้อมที่จะขับขานบทเพลงสรรเสริญนมัสการและคำอธิษฐานที่พร้อมจะกราบทูลต่อพระเจ้าสูงสุดอย่างไว้ใจ แม้รายรอบด้านจะยังคงเต็มไปด้วยความมืดมน สับสน และ อลเวงใจอยู่

กษัตริย์ดาวิด ผู้กลั่นบทเพลงสดุดี (บทนี้) ออกมา เพื่อจะประกาศก้องให้โลกได้รับรู้ว่า ผู้เชื่อศรัทธาในพระผู้เป็นเจ้า เขาจะไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตาโดยง่าย เขาจะมิได้จำกัดการร้องสรรเสริญเยินยอต่อพระเจ้าใน “ยามสุข” แค่นั้น แต่ใน “ยามโศกเศร้า” เขาก็ให้กับพระองค์ได้อยู่ เพราะดาวิดรู้อยู่แก่ใจว่าเขาเองยัง “เป็นทุกข์รันทดใจจนพูดไม่ออก” และสิ่งที่เขาพบเจออยู่นั้นมัน “บอกใครไม่ได้เลย” และในท่ามกลางความมืดมนในค่ำคืนที่มืดมิดจิตใจเขายังร้องทูลพระเจ้าได้อยู่ !
12/10/24