หักมุมคิดไปกับศิษยาภิบาล Ep.620
By UncleSom

ตอน : เมื่อเรายังอธิษฐานแม้จะไม่เข้าใจ

“ข้าพเจ้าทุกข์ยากมากจนพูดไม่ออก ข้าพเจ้าพิจารณาถึงสมัยก่อน ข้าพเจ้าจำปีที่นมนานมาแล้วได้ ข้าพเจ้าภาวนาในใจของข้าพเจ้าในกลางคืน…..” ( สดุดี 77:4-6 )

การอธิษฐาน สรรเสริญ และ นมัสการพระเจ้าสูงสุด ไม่ควรจะถูกจำกัดไว้เฉพาะเมื่อเราต้องการปลดปล่อยความปลื้มปิติยินดี อยู่ดี มีสุขกันแค่นั้น ในขณะที่เรายิ้มไม่ออก มีทุกข์เหนื่อยหนักใจ (จนบอกใครไม่ได้) หรือ ในยามที่เรามีความเศร้าโศกอยู่ด้วยนั้น ก็ควรจะเป็นเวลาที่ ‘ดีที่สุด’ ที่เราจะหันหน้าเข้าหาพระพักตร์ของพระเจ้า เหมือนดัง ‘กษัตริย์ดาวิด’ ที่กำลังทุกข์เศร้าใจอยู่ในระดับที่ ‘รันทดหดหู่’ จนพูดไม่ออก แต่เขาก็ยังเข้าเฝ้าพระเจ้า ร้องเพลงสรรเสริญพระองค์ได้อยู่

นั่นเป็นเพราะว่าท่านดาวิดเขาได้ตรึกตรอง ได้พยายามมอง (ค้น) หาเรื่องเก่า ๆ ที่พระเจ้าเคยทำกิจในชีวิตมาก่อนหน้านั้น (นานมาแล้ว)และในท่ามกลางความมืดมนนั้นท่านก็ได้พบความจริงว่า “ยามกลางวัน พระเจ้า (ก็) ทรงบัญชาความรักมั่นคงของพระองค์แก่ข้าพเจ้า ยามค่ำคืนบทเพลงของพระองค์อยู่กับข้าพเจ้า เป็นคำอธิษฐานต่อพระเจ้าแห่งชีวิตของข้าพเจ้า” ( 42:8) ดังนั้น ไม่ว่าจะเผชิญสถานการณ์ที่ดีหรือร้าย เราก็ยังเข้าใกล้ชิดสนิทพระเจ้าของเราได้อยู่
30/08/24